دهش و بخشش

وقتی از دارایی خود چیزی می بخشی چندان عطایی نکرده ای.

بخشش حقیقی آن است که از وجود خود به دیگری هدیه کنی.

زیرا دارایی تو چیزی نیست جز متاعی که از ترس نیازهای فردا آن را نگهبانی می کنی.

بخشیدن در پاسخ درخواست،نیکوست،

اما نیکوتر آن،بخشیدن است پیش از درخواست از راه فهم.

و برای انسان گشاده دست،جستجوی پذیرنده بخشش لذتی است که بر لذت بخشیدن فزونی دارد.