حضرت حافظ

چو حافظ در قناعت کوش و از دنیای دون بگذر     که یک جو منّت دونان دو صد من زر نمی‌ارزد

در کوی ما شکسته دلی می خرند و بس          بازار خودفروشی از آن سوی دیگر است

فرصت شمار صحبت کز این دو راهه منزل          چون بگذریــم دیگر نتـــوان بــه هم رسیــدن

لاف عشق و گله از یار, زهی لاف دروغ             عشق بازان چنین,مستحق هجرانند

گر چه حافظ در رنجش ز دو پیمان بشکست       لطف او بین که به لطف از در ما باز آمد