حضرت حافظ

چه قیامت است جانا,که به عاشقان نمودی     رخ همچو ماه تابان,دل همچو سنگ خارا؟

من آن زمان طمع ببریدم ز عافیت                   کین دل نهاد در کف عشقم زمام را

محرم راز دل شیدای خویش                          کس نمی بینم ز خاص و عام را

هر که را خوابگه آخر به دو مشتی خاک است    گو چه حاجت که به افلاک کشی ایوان را؟