حضرت حافظ

شیراز و آب رکنی و این باد خوش نسیم          عیبش مکن که خال رخ هفت کشور است

فرق است از آب خضر که ظلمات جای اوست     تا آب ما که معنی اش الله اکبر است

ساروان رخت به دروازه مبر کان سر کو              شاه راهی است که منزلگه دلدار من است

دولت فقر خدایا به من ارزانی دار                      کین کرامت سبب حشمت و تمکین من است

حضرت حافظ

باده نوشی که در او روی و ریایی نبود          بهتر از زهد فروشی که در او روی و ریاست

بیا که قصر امل سخت سست بنیاد است     بیار باده که بنیاد عمر بر باد است

غلام همت آنم که زیر چرخ کبود                  ز هر چه رنگ تعلق پذیرد آزاد است

قدر مجموعه گل مرغ چمن داند و بس           که نه هر کو ورقی خواند معانی دانست

حضرت حافظ

ده روز مهر گردون افسانه است و افسون     نیکی به جای یاران,فرصت شمار یارا

ای صاحب کرامت شکرانه سلامت              روزی تفقدی کن درویش بی نوا را

در کوی نیک نامی ما را گذر ندادند              گر تو نمی پسندی,تغییر کن قضا را

دل عالمی بسوزی چو عذار برفروزی           تو از این چه سود داری که نمی کنی مدارا

حضرت حافظ

اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل ما را                به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را

بده ساقی می باقی که در جنت نخواهی یافت     کنار آب رکن آباد و گلگشت مصلا را

ز عشق ناتمام ما جمال یار مستغنی است          به آب و رنگ و خال و خط چه حاجت روی زیبا را

حدیث از مطرب و می گو و راز دهر کمتر جو           که کس نگشود و نگشاید به حکمت این معما را

حضرت حافظ

چه قیامت است جانا,که به عاشقان نمودی     رخ همچو ماه تابان,دل همچو سنگ خارا؟

من آن زمان طمع ببریدم ز عافیت                   کین دل نهاد در کف عشقم زمام را

محرم راز دل شیدای خویش                          کس نمی بینم ز خاص و عام را

هر که را خوابگه آخر به دو مشتی خاک است    گو چه حاجت که به افلاک کشی ایوان را؟

حضرت حافظ

ای قصر دل افروز که منزلگه انسی!              یارب,مکناد آفت ایام خرابت!

دور است سر آب در این بادیه,هشدار           تا غول بیابان نفریبد به سرابت!

آن کس است اهل بشارت که اشارت داند     نکته ها هست بسی,محرم اسرار کجاست؟

حافظ از باد خزان در چمن دهر,مرنج             فکر معقول بفرما,گل بی خار کجاست؟

حضرت حافظ

حافظا,می خور و رندی کن و خوش باش,ولی        دام تزویر مکن چون دگران قرآن را!

با صبا بفرست از رخت گل دسته ای                    بو که بویی بشنوم از خاک بستان شما

مرا در منزل جانان چه امن عیش؟چون هر دم        جرس فریاد می دارد که:بربندید محمل ها!

خانه بی تشویش وساقی یارومطرب نکته گوی      این که می بینم به بیداریست یارب,یا به خواب؟

حضرت حافظ

رواق منظر چشم من آستانه تست                 کرم نما و فرودآ که خانه خانه تست

من آن نیم که دهم نقد دل به هر شوخی         دل خزانه به مهر تو و نشانه تست

چو ما در سایه الطاف اوییم                            چرا او سایه از ما واگرفته است؟

همه کارم ز خودکامی به بد نامی کشید آخر     نهان کی ماند آن رازی کزو سازند محفل ها

حضرت حافظ

هنگام تنگدستی در عیش کوش و مستی         کین کیمیای هستی,قارون کند گدا را

سرکش مشو که چون شمع از غیرتت بسوزد     دلبر که در کف او موم است سنگ خارا

ای صاحب کرامت!شکرانه سلامت                    روزی تفقدی کن درویش بی نوا را

آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است:       با دوستان مروت,با دشمنان مدارا

حضرت حافظ

چو حافظ در قناعت کوش و از دنیای دون بگذر     که یک جو منّت دونان دو صد من زر نمی‌ارزد

در کوی ما شکسته دلی می خرند و بس          بازار خودفروشی از آن سوی دیگر است

فرصت شمار صحبت کز این دو راهه منزل          چون بگذریــم دیگر نتـــوان بــه هم رسیــدن

لاف عشق و گله از یار, زهی لاف دروغ             عشق بازان چنین,مستحق هجرانند

گر چه حافظ در رنجش ز دو پیمان بشکست       لطف او بین که به لطف از در ما باز آمد